کد مطلب:211188 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109
تبری از مردی که به خدائی او عقیده داشت
این مراتب كمال و فضیلت این حقایق غیرقابل انكار این همه مكارم اخلاقی و این مرتبه رقاء و علاء علمی موجب شد كه بسیاری درباره آن حضرت غلو كردند و یكی از علل اصرار امام صادق در عبادت و بندگی و تواضع و خشوع و همكاری با مردم زندگی و دوش
[ صفحه 393]
به دوش رفتن در معركه حیات و زندگی این بود كه مردم او را بیش از یك امام واجب الطاعة نشناسند معذلك برخی از مردم كه این همه فضایل و بلكه صفات متضاد و خصال نفسانی از علم و فضیلت و تقوی در او می دیدند به كمال ربوبیت و به سر حد الوهیت او را می پرستیدند تا آنكه این خبر منتشر شد چون وظیفه امام نشر توحید و محو كفر و شرك و بت پرستی است فوری قیام به تكذیب این عقاید فرمود و لعنت فرستاد بر كسانی كه چنین عقیده داشته باشند.
نگارنده در خلال مطالعات در تقسیمات ادیان دیدم نام دسته ی را صادقیه نوشته اند و باور نداشتم تا به این روایت برخوردم كه كلینی از اصحاب امام صادق (ع) روایت می كند كه یك روز امام جعفر صادق علیه السلام به جانب ما آمد غضبناك و خشمگین بود.
راوی می گوید امام كه وارد شد من برای حاجتی از حجره بیرون رفتم و آن حضرت هم بیرون رفت و بعد فرمود بعضی از سودان مدینه متعرض من شده گفت لبیك یا جعفر بن محمد لبیك من به سرعت به جانب منزل خود برگشتم در حالی كه خائف و ترسان بودم از آنچه او گفت تا آنكه در محل سجود خود بر پروردگار خود به سجده رفتم و روی بر خاك مالیدم و تذلل و تضرع كردم و تبری جستم از آنچه آن مرد سیاه به من گفت و من بیزارم از كسی كه ما را از مرز امكان و سرحد بشریت بالا برد - فرمود اگر عیسی بن مریم به غیر از آنچه خدا در حق او فرموده بود بر خود می بست و مغرور می شد حتما گوش او كر و چشم او كور می شد و زبانش لال كه نتواند ببیند و بشنود و بگوید آنگاه امام صادق علیه السلام در حضور ما فرمود خدا لعنت كند ابوالخطاب را و با آهن او را به قتل برساند.
علامه مجلسی در ترجمه این روایت می فرماید مراد از اصحاب ابوالخطاب بود و او اعتقاد به ربوبیت امام جعفر صادق (ع) داشت پس آن حضرت را این چنین ندا كرد كه خدا را در حج آن چنان می خوانند و امام صادق پریشان گردید به خانه آمد نماز و سجده طولانی كرد و از او تبری جست و لعنت نمود بر او زیرا ابوالخطاب بود كه مذهب فاسد صادقیه را به وجود آورد و امام از آن تبری می جست.
[ صفحه 393]
به دوش رفتن در معركه حیات و زندگی این بود كه مردم او را بیش از یك امام واجب الطاعة نشناسند معذلك برخی از مردم كه این همه فضایل و بلكه صفات متضاد و خصال نفسانی از علم و فضیلت و تقوی در او می دیدند به كمال ربوبیت و به سر حد الوهیت او را می پرستیدند تا آنكه این خبر منتشر شد چون وظیفه امام نشر توحید و محو كفر و شرك و بت پرستی است فوری قیام به تكذیب این عقاید فرمود و لعنت فرستاد بر كسانی كه چنین عقیده داشته باشند.
نگارنده در خلال مطالعات در تقسیمات ادیان دیدم نام دسته ی را صادقیه نوشته اند و باور نداشتم تا به این روایت برخوردم كه كلینی از اصحاب امام صادق (ع) روایت می كند كه یك روز امام جعفر صادق علیه السلام به جانب ما آمد غضبناك و خشمگین بود.
راوی می گوید امام كه وارد شد من برای حاجتی از حجره بیرون رفتم و آن حضرت هم بیرون رفت و بعد فرمود بعضی از سودان مدینه متعرض من شده گفت لبیك یا جعفر بن محمد لبیك من به سرعت به جانب منزل خود برگشتم در حالی كه خائف و ترسان بودم از آنچه او گفت تا آنكه در محل سجود خود بر پروردگار خود به سجده رفتم و روی بر خاك مالیدم و تذلل و تضرع كردم و تبری جستم از آنچه آن مرد سیاه به من گفت و من بیزارم از كسی كه ما را از مرز امكان و سرحد بشریت بالا برد - فرمود اگر عیسی بن مریم به غیر از آنچه خدا در حق او فرموده بود بر خود می بست و مغرور می شد حتما گوش او كر و چشم او كور می شد و زبانش لال كه نتواند ببیند و بشنود و بگوید آنگاه امام صادق علیه السلام در حضور ما فرمود خدا لعنت كند ابوالخطاب را و با آهن او را به قتل برساند.
علامه مجلسی در ترجمه این روایت می فرماید مراد از اصحاب ابوالخطاب بود و او اعتقاد به ربوبیت امام جعفر صادق (ع) داشت پس آن حضرت را این چنین ندا كرد كه خدا را در حج آن چنان می خوانند و امام صادق پریشان گردید به خانه آمد نماز و سجده طولانی كرد و از او تبری جست و لعنت نمود بر او زیرا ابوالخطاب بود كه مذهب فاسد صادقیه را به وجود آورد و امام از آن تبری می جست.